Krzewy i drzewa mogą być kolorowe nie tylko wtedy, gdy kwitną lub przyjmują jesienne barwy. Są takie, które czerwone liście mają również wiosną i latem. Wiele z nich ma także inne atrakcyjne cechy: ciekawie ukształtowane liście i płaczący lub kulisty pokrój koron. Do naszych ogrodów powinniśmy wybierać takie, które wolno rosną. Najlepiej wyglądają one w pełnym słońcu – można więc używać ich jako ochronnego parasola dla bardziej wrażliwych gatunków. Starajmy się jednak czerwień liści stosować z umiarem. Najbardziej efektowne będą kompozycje zielono-purpurowe lub wielobarwne, z udziałem odmian złocistych lub jasnozielonych.
Oto kilka najpopularniejszych odmian:
Klon palmowy (Acer palmatum) ‚Atropurpureum’.
Rośnie jako krzew lub niewysokie drzewo (do 5-10 m). Tworzy szeroką koronę o delikatnym pokroju. Jesienią liście przebarwiają się na jasnoczerwony kolor. Najlepiej zimuje, rosnąc na średnio żyznym podłożu i po jesiennym ściółkowaniu korą.
Buk pospolity (Fagus sylvatica) ‚Atropunicea’.
To ogromne drzewo o koronie z dużymi prześwitami, osiągające około 20 m wysokości. Ma piękną popielatą korę. Jego liście jesienią przebarwiają się na pomarańczowo. Wymaga żyznego próchnicznego podłoża, wilgotnego, z dużą zawartością wapnia.
Leszczyna południowa (Corylus maxima) ‚Purpurea’.
Tworzy proste, szeroko rozgałęziające się pędy dorastające do 5 m wysokości. Ma walory krzewu ozdobnego i owocowego. Kwitnie długimi kotkami w lutym, latem zdobią ją orzechy z kolorową okrywą. Lubi słoneczne stanowiska i żyzne gleby.
Klon zwyczajny (Acer platanoides) ‚Crimson Sentry’.
Wyróżnia się gęstą, tworzącą się tuż nad ziemią koroną. Początkowo jest ona kolumnowa, później owalna. Rośnie powoli, osiągając około 10 m wysokości i 3-4 m szerokości. Klon ten ma umiarkowane wymagania pod względem jakości i wilgotności gleby.
Perukowiec podolski (Cotinus coggygria) ‚Purpureus’.
Zdobią go purpurowe liście oraz pojawiające się w czerwcu i lipcu wiechy drobnych kwiatków, a później puszyste owocostany. Z czasem osiąga nawet 4 metry wysokości. Można go jednak przycinać i to nawet silnie. Najlepiej służą mu słoneczne i półcieniste miejsca oraz niezbyt wilgotne wapienne gleby.
Pęcherznica kalinolistna (Physocarpus opulifolius) ‚Diabolo’.
To krzew o prostych, słabo rozgałęziających się pędach rosnących do 3 m wysokości. Tworzy uroczo roz-kwitające kwiatostany, które pojawiają się w maju i w czerwcu. Uroku dodają jej również kontrastowo zabarwione młode owocostany i nowe przyrosty. Dobrze rośnie w słońcu lub półcieniu, zarówno na suchych, jak i wilgotnych glebach.
Tawuła japońska (Spiraea japonica) ‚Gold Flame’.
To mały (do 0,8 m wysokości) gęsty krzew o półkolistym kształcie. Najbardziej czerwone są jego młode przyrosty. Starsze liście mają złocistą barwę. Od lipca do września na wierzchołkach pędów tworzy baldachowate jasnoliliowe kwiatostany. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu na każdej glebie.
Berberys Thunberga (Berberis thunbergii) ‚Red Chief’.
Szybko rośnie do 2 m wysokości. Tworzy łukowato przewieszające się gałęzie i zachowuje luźny pokrój. Kwitnie w maju, a czerwonawe owoce zachowuje przez całą zimę. Ma małe wymagania, dobrze znosi przycinanie. Nadaje się na obronne żywopłoty.
